Dit artikel is gepubliceerd in de Hoeksche Waard Exclusief van 14 april 2017 (website HWE). U kunt dit artikel downloaden in PDF-formaat: HWE-avonturiers-14april-2017
Pleun Hitzert arriveerde op 15 oktober 1980 in Australië, hij werd die dag 33 jaar. Met zijn gezin emigreerde hij vanuit Mookhoek, op zoek naar avontuur. ‘The Lily Stirling Range’ is de naam van het imposante bezit, volledig opgebouwd met eigen handen. Huib Hitzert werd geboren in 1914 en was werkzaam als elektrisch lasser. Eerst in de scheepvaart bij Piet Smit, later bij het touringcarbedrijf van Dirk Groeneveld. „Ook is hij meubelmaker geweest, hij verdiende met van alles de kost”, zo vertelt de in Oud-Beijerland woonachtige Trudy den Breejen-Hitzert over haar vader. De handigheid van senior sloeg over op Pleun, met zijn drie zussen groeide hij op in de Dwarsstraat in Puttershoek. Vanaf 1956 kwam er nieuwbouw in de Arie van Drielstraat, voor het gegroeide gezin Hitzert een uitkomst. „We kregen daar ooit politie aan de deur. Pleun had met draden via de waterleiding een systeem gebouwd om via de radio met zijn vriendje te communiceren. Ook voorzag hij zijn step van een motor. Hij was toen 14 jaar”. Pleun bezocht de Oud-Beijerlandse ambachtsschool, na een blauwe maandag bij KONI te hebben gewerkt koos hij voor een andere richting. Via de grafische school belandde hij in de reclamewereld. Na een bliksemcarrière was hij op dertigjarige leeftijd directeur/mede-eigenaar van Pimpernel Direct Marketing (onderdeel van Hansnel Reclamemakers Ridderkerk), een bekend bureau in die tijd.
V.l.n.r: Pleun, zijn zus Jenny Kievit-Hitzert, echtgenote Hennie, zijn zus Trudy den Breejen-Hitzert
Met zijn echtgenote Hennie den Boer, afkomstig van Greup, woonde Pleun in Mookhoek. Vanuit het ouderlijk huis was hij verhuisd naar die plaats. Eerst in een klein huisje, later bouwde hij enkele arbeiders-woningen om tot een riante woning. Met de geboorte van hun drie dochters Adrie, Tanya en Debby werd een kroon gezet op een periode van voorspoed. En toch kriebelde het. Zowel Pleun als Hennie misten iets in hun leven, het onbekende lokte. In een periode van Koude Oorlog en in ‘een klimaat om op te schieten’ groeide het idee bij de echte-lieden om het benauwende Nederland te verlaten. Met succes werd een emigratievergunning aangevraagd, Australië werd het nieuwe thuisland. Pleun over die beslissing: „Het leven bestaat uit meer dan financiële zekerheid en een vrij huis in de polder. Ook onze dochters, de oudste was toen 12, zagen het avontuur wel zitten». Tijdelijke woonruimte werd gevonden in Bedfordpark, een buitenwijk van Perth. Twee jaar later werd een stukje grond gekocht in de ‘Perth Hills’. Pleun begon toen met bouwen, om daar vervolgens nooit meer mee te stoppen. Hij bouwde een prachtig huis, zijn gezin leek zich voor eens en altijd te hebben gesetteld. Zus Trudy herinnert zich een voorteken dat anders deed vermoeden. „Toen hij bezig was met de bouw van dat prachtige huis keek hij tijdens het autorijden al uit naar andere huizen. Hij deed ideeën op voor latere bouw-projecten’: Het duurde tien jaar, toen was het zover. De kinderen hadden het ouderlijk huis verlaten, de veel te warme nachten van Perth gingen tegenstaan. De nieuwe woonplek werd gevonden als gevolg van een hobby van Pleun. Hij pachtte namelijk een wijngaard en was begonnen met bottelen. Zijn product viel zo in de smaak dat hij er prijzen mee won. Tijdens een interview liet hij weten een stukje grond te zoeken richting het zuiden. Trudy: „Niet veel later kwam ene Rob Hitsert op bezoek. Voordat hij zijn naam noemde had Hennie al gezien dat het familie was. Zij herkende het Hitzert-familiegezicht meteen”. Rob Hitsert bleek inderdaad verre familie, van zeven generaties terug. Hij bood een stuk land te koop aan, gelegen in de Stirling Range. Een bergketen, driehonderdzestig kilometer naar het zuiden. Beroemd vanwege zijn pracht en de regelmatig opstekende koele zeewind. Op een leeg stuk grond begonnen Pleun en Hennie in de plaats Amelup. Op wat tegenwoordig bekend staat als het land-goed ‘The Lily Stirling Range’. Het eerste wat Pleun bouwde was een enorme werkplaats. Vanwege al zijn plannen werd vanuit Oud-Beijerland een tweede-hands KONI-hefbrug geïmporteerd. Binnen de loods werd ook ruimte gemaakt om te wonen. Met een huiskamer, slaapkamer, bad en kantoor. Het planten van wijnstokken volgde, de eigen wijngaard was spoedig een feit. De volgende stap was misschien wel de meest opmerkelijke. Op 23 maart 1992 legde Hennie de eerste steen van de ‘The Lily Windmill’, een kopie van een 16-eeuwse stenen grondzeiler. Bij het bouwen van die molen ging Pleun niet over één nacht ijs. Twee jaar eerder was de familie voor het eerst terug in Nederland, op familiebezoek. Pleun greep dat bezoek aan voor het vergaren van kennis op het gebied van molens. Hij bezocht diverse molenaars en gaf zijn ogen goed de kost. „Met bouwtekeningen uit 
Nederlandse archieven ben ik gestart. Het uiteindelijke ontwerp was gebaseerd op de Lelie uit Puttershoek en Landzigt uit Zuid-Beijerland. Opgebouwd met veel oude bouwmaterialen, vanuit Nederland heb ik de oude molenroede van Landzigt laten verschepen”. Al tijdens de bouw bleek het bezit van Pleun en Hennie een toeristische trekpleister. Trudy bezocht haar broer en schoonzus regelmatig in die tijd. „De molen bestond alleen uit een romp, maar toen was het al gezellig. De bovenkant was afgedekt met plastic. De kookkunsten van Hennie en de gezellige sfeer in de romp van de molen zorgden meteen voor veel aanloop”. De tekening van de vijf verdiepingen tellende molen is imposant, met liefde gemaakt. Ook de herinneringen aan de bouw worden gekoesterd. Pleun: „De duizenden stenen zijn afkomstig van een oude afgebrande fabriek. Ik heb ze allemaal moeten afbikken met de hand, mijn vader heeft ook nog geholpen met dat karwei”. De molen met de draaiende wieken is tegenwoordig een bijzonder verschijning in het Australische landschap. Het zelf gemalen speltmeel wordt geleverd aan toeristen, gezondheidswinkels en supermarkten. De bouwlust van Pleun was na dat omvangrijke project nog steeds niet afgenomen. Hij bouwde twee huizen, één daar-van om zelf in te wonen. Tegenwoordig worden de huizen verhuurd aan gasten, want alweer een nieuw bouwproject deed het echtpaar nogmaals verhuizen. In 2003 was de molen klaar en werd het restaurant verplaatst naar het voormalige treinstation van Gnowangerup. Dit uit 1924 daterende station werd ter plaatste door Pleun afgebroken, plank voor plank. En op zijn eigen landgoed weer opgebouwd. Deels ingericht als woon-huis, deels als receptie voor de ontvangst van gasten. Op het oude perron werd het nieuwe restaurant gebouwd. In andere grote loodsen werden nog meer gastverblijven ingericht, en er kwam een hangar. Want Pleun bezit een brevet en een tweemotorig vliegtuigje. Zijn vliegveld (The Lily Airfield) wordt ook al gebruikt door gasten, ze arriveren vanuit de lucht. Het nieuwste project heeft ook te maken met luchtvaart. Pleun: „Van een vriend kon ik in 2012 een oude Dakota kopen, een wrak. Het is een DC-3, eigenlijk een C-47, de militaire variant. Gebouwd in 1943/1944 en gebruikt in Indonesië, Nieuw-Guinea en Australië. Ik heb er wat jaren aan gewerkt, nu is het een prachtig gastenverblijf. Volgens mij de enige Dakota ter wereld die als zodanig kan worden gehuurd”. Het leven in Australië heeft Pleun en Hennie gegeven waar ze naar zochten. Natuurschoon, ruimte en een heerlijk klimaat. De armen zijn uit de mouwen gestoken, zoveel zelfs dat de wijn er wat bij is ingeschoten. Pleun maakt ook nog deel uit van een combo, op zijn saxofoon speelt hij op de cruiseschepen die aankomen in Albany. Qua grootte is die plaats vergelijkbaar met Oud-Beijerland, op 90 kilometer afstand de eerste serieuze bewoning in de omgeving. Pleun vult zijn tijd met onderhoud. En het aanleggen van brandgangen. In de zomer is alles gortdroog, het bezit van een eigen brandweerwagen is verplicht. Het regen-water wordt via de daken opgevangen in enorme tanks, het wordt naar de huizen gepompt en in het restaurant uitgeserveerd als verfrissing. Op hun website www.thelily.com.au worden de gasten-verblijven tegenwoordig aangeprezen als self catering accommodation: Alles is er aanwezig, de gasten kunnen voor zichzelf zorgen. De kookkunsten van Hennie in het restaurant worden langzaam afgebouwd. Pleun: „We worden dit jaar beiden zeventig jaar. Het is nu echt tijd dat we wat rustiger aan gaan doen. Maar we vertrekken nooit meer vanaf deze prachtige plaats op aarde”.
